معرفی ۲۶ نژاد قرقاول به همراه عکس از هر گونه

نژاد قرقاول به همراه عکس

۲۶ نژاد قرقاول : نژادهای قرقاول از تنوع بالایی برخوردار هستند، از جمله : طوقی، طلایی، ریوز، لیدی آمهرست، نقره ای، طاووسی خاکستری، میکادو، سبز، کالیج، سیامی، آرگوس بزرگ، گوش دار سفید، خونی، طاووسی پالاوان، پشت آتشی کاکلی، گوش دار آبی، الیوت، چیر، گوش دار قهوه ای، طاووسی مالایایی، خانوم هیوم، طاووسی کوهی، آرگوس تاج دار، ویتنام، تاج کوتاه، طاووسي جرمين، مسی، گوش دار تبتی و… که در این محتوا درمورد نژادهای ” Pheasant Species ”  ذکر شده به صورت خلاصله توضیح می دهیم.

دستگاه جوجه کشی حرفه ای ۱۲ تایی

» دارای قابلیت جوجه کشی از تخم نطفه دار نژادهای اهلی و یا گران قیمت قرقاول

» بهره گیری از منطق فازی در کنترل دما و رطوبت

» دارای موتور حرفه ای ساخت مالزی برای چرخش تخم ها

قیمت : ۴,۹۷۰,۰۰۰ تومان

مشاوره خرید دستگاه

توضیحات و خرید

قرقاول از نژاد طوقی یا آمریکایی

قرقاول آمریکایی یکی از شناخته شده ترین و مهمترین نژادهای پرورشی این پرنده می باشد. قرقاول پرورشی نژاد آمریکایی تخمگذاری بالایی داشته و با آب و هوای مناطق مختلف کشور ما نیز سازگار است. زمین های زراعی، مزرعه ها، کنار باتلاق ها و زمین های پوشیده از علف و بوته های وحشی جزء محل زیست آنان می باشد، هر چند که امکان دارد در هر زیستگاه نیمه بازی نیز زندگی کنند. ( برخی اوقات در مراتع مرتفع دیده می شوند)

دسترسی به آب نیز مهم است. بنابراین، اغلب این قرقاول ها در کنار باتلاق ها هستند و به ندرت در مکان های بسیار خشک مشاهده می شوند.

جنس نر این قرقاول ها، گزینه ی چند همسری انتخاب می کنند.( حدود ۱۲ تا ۱۵ عدد )

پرنده ی ماده روزانه یک تخم گذاشته و تا زمانی که لانه اش پر از تخم نشود، بر روی آنان نمی خوابد. معمولاً حدود ۱۰ تا ۱۲ عدد تخم می گذارد و به مدت ۲۳ روز بر روی تخم ها می نشیند.

این قرقاول ها همه چیز خواراند اما با توجه به محل زیست و فصل های سال، رژیم غذایی شان متنوع می باشد. تغذیه آنان: انواع مختلف غلات و دانه های کوچکتر، شاخه های سرسبز تازه، جوانه ها، ریشه ها، توت ها، حشرات، عنکبوت ها، کرم های خاکی و حلزون ها می باشد. از طرف دیگر به ندرت از مارمولک، مار، قورباغه و جوندگان مصرف می کنند. ممکن است در زمستان از دانه ها و در تابستان از حشرات بیشتری، استفاده ی داشته باشند.

ظاهری بزرگ با دمی بلند، نوکی تیز، پاهایی نسبتاً بلند، سری کوچک، گردنی بلند و بدنی چاق دارند.

تفاوت قرقاول خزری ایرانی یا نژاد طوقی

قرقاول خزری ایرانی شباهت بسیار زیادی به قرقاول طوقه ای و آمریکایی دارد. جنس ماده این دو نژاد کاملا مشابه هم هستند. اما قرقاول نر خزری تفاوت اندکی با گونه آمریکایی دارد و ان تفاوت در حلقه سفید گردن آنها می باشد. همان طور که در عکس بالا پیداست قرقاول نر خزری و بومی ایران فاقد حلقه سفید در انتهای گردن خود می باشد.

نژاد طلایی

زیستگاه مورد علاقه ی این قرقاول ها: زمین های جنگلی، جنگل های انبوه و زیر گیاهانی که به صورت پراکنده رشد کرده اند، می باشد.

جنس ماده در ماه آوریل حدود ۸ تا ۱۲ عدد تخم گذاشته و ۲۲ تا ۲۳ روز طول می کشد تا جوجه ها از تخم خارج شوند. جوجه های این قرقاول، بعد از ۱۲ – ۱۴ روز پر در می آورند. از طرف دیگر، جنس نر در سال دوم زندگی صاحب رنگ های درخشانی می شود ولی در سال اول به بلوغ جنسی می رسد.

این قرقاول ها همه چیزخوار هستند.(یعنی هم گیاه و هم حیوان می خورند) با این وجود، رژیم غیر گیاهخواری آنان عمدتاً از حشرات تشکیل شده است و در جنگل ها به جستجوی توت ها، برگ ها، دانه ها، غلات، میوه ها و حشرات می پردازند.

نکته ی جالب توجه این است که : بر روی درختان شکار نمی کنند اما می توانند بر روی شاخه ها پرواز کنند تا شب را بر روی آن بگذرانند یا از دست شکارچیان فرار کنند.

یکی از راه های شناسایی آنان، داشتن رنگ آمیزی روشن در جنس نر این قرقاول هاست. از نظر ظاهر: دارای تاجی طلایی هستند که رنگی قرمز از بالای سر تا گردن شان امتداد یافته است. قسمت های زیرین بدن آنان به رنگ قرمز روشن و بال ها به رنگ تیره می باشد. دم، به رنگ قهوه ای کم رنگ، بلند با نوارهای موازی است.

قرقاول طلایی یا بلژیکی یکی از مهمترین نژادهای زینتی این پرنده می باشد و در مقاله ای جداگانه ای بیش تر در مورد قرقاول طلایی بلژیکی صبحت کرده ایم.

قرقاول از نژاد ریوز

زیستگاه طبیعی این قرقاول ها کوه های مرکزی چین است. حدودا در روز دهم آوریل تخم گذاری را شروع کرده و هر دو روز در میان، این عمل را تکرار می کنند تا زمانی که تخم ها حدودا ۳۰ عدد شوند. سپس به مدت ۲۳-۲۵ روز  طول می کشد که جوجه ها سر از تخم بیرون آورند و فراموش نکنید که زمان، تحت تأثیر دمای جوجه کشی، ژنتیک و مدیریت قرقاول ها است. در این لینک راهنمای کامل جوجه کشی قرقاول را مطالعه کنید.

رژیم غذایی آنان عمدتاً از دانه ها، حشرات و سبزیجات تشکیل شده و می توانید به آسانی برای نگهداری آنان از دانه های بوقلمون یا خوراک های مختلف، استفاده کنید.

 میکرو پلیت ها یا همان دانه های ریز، موجب متعادل شدن رژیم غذایی پرندگان می شود زیرا زمانی که غذا با دانه های دیگری مخلوط باشد، قرقاول ها به طور ناخواسته مواد غذایی را هدر می دهند.

 این قرقاول ها نسبت به غذاهای زنده، فرصت طلب هستند و به راحتی کرم های خوراکی یا لارو مگس ها را مصرف می کنند و به یاد داشته باشید که، موارد دسترسی آنان به ویژه در هوای گرم باید : سبزیجات، سنگ ریزه و آبی تمیز در مکانی سایه دار باشد.

رژیم غذایی آنان عمدتا سبزیجات، دانه ها و غلات است که باید با رژیم های استانداردهای پرندگان و سبزیجات تکمیل شود.

از نظر ظاهر، جنس نر این قرقاول ۲۱۰ سانتیمتر طول و ۱.۵۲۹ گرم وزن دارد.  پروبال روشن است( پرهای زینتی بدن سفید – طلایی و قرمز)، پاها به رنگ خاکستری، عنبیه به رنگ قهوه ای و پوستی قرمز رنگ در اطراف چشمانشان دارند. سر به رنگ سفید است و یک باند باریک سیاه رنگ در سراسر چشمانشان دیده می شود.

نژاد لیدی آمهرست

این قرقاول ها در مناطق جنگلی، تپه های پوشیده از درخت، بیشه زارهای بامبو و مناطق انبوه از بوته ها زندگی می کنند. این گونه در ارتفاعاتی بین ۲۱۰۰ تا ۳۶۰۰ متر دیده می شوند. معمولاً از عنکبوت ها، سخت بال پوشان کوچک ( سوسک های بقولات و شپشه آرد) و گیاهانی مانند: برگ ساقه های سرخس تغذیه می کنند، اما غذای مورد علاقه ی این قرقاول ها عمدتا شاخه های بامبو است. همچنین ممکن است مصرف دانه، ریشه و توت را نیز داشته باشند. 

نکته ی قابل توجه این است که، بسته به خوراک و مراقبت از آنان، جنس ماده به طور متوسط بیست تخم در یک فصل می گذارد و به مدت ۲۳ تا ۲۴ روز بر روی آنها می خوابد. ، گونه های تک همسری با بچه هایی که از سال قبل شان دارند، بهترین زوج برای نگهداری اند.

طول قرقاول نر بالغ ۱۰۰-۱۲۰ سانتی متر و اندازه ی دم آن ۸۰ سانتی متر است.

خصوصیات ضاهری این قرقاول :

• سری سیاه و نقره ای
• دم و کپل به رنگ خاکستری و بلند
• پرهای زینتی بدن به رنگ های قرمز، آبی، سفید و زرد

نژاد سیلور

جزء گونه های علفزار به شمار می آیند که شامل انواع مختلفی از زیستگاه های جنگلی تا ارتفاع ۱۰۰۰ متری می باشند. این نوع از نژاد قرقاول ها، بیشتر در مناطق باز کنار جنگلی هستند و به ندرت جنگل های متراکم را انتخاب می کنند.

جنس ماده می تواند در یک فصل حدود ۲۰ تخم بگذارد و به مدت ۲۵ – ۲۶ روز بر روی آنها می خوابد. شروع تخم گذاری در اواخر ماه مارس یا اوایل آوریل است و تا پایان ماه مه ادامه پیدا می کند و بزرگترین مشکل در رابطه با این قرقاول ها، کم بودن تعداد پرورش دهندگان بریتانیا است.

بادام زمینی، دانه ها، برخی میوه ها به ویژه توت ها جزئی از علاقه ی آنان محسوب می شود اما نسبت به هر نوع غذای زنده هیچ چشم پوشی ندارند. همچنین فراموش نشود که تامین آب تازه، برای آنان بسیار ضروریست.

از نظر ظاهری نسبتاً بزرگ اند و قرقاول های نر، یکی از بزرگترین زیرگونه ها به شمار می آیند که طول کلی آنان ۱۲۰ تا ۱۲۵ سانتی متر است و دمی بلند تا ۷۵ سانتی متر دارند، در حالی که کوچکترین نرهای زیرگونه به سختی به طول ۷۰ سانتی متر می رسند.( یعنی۲۸ اینچ هستند و دم آنان در حدود ۳۰ سانتی متراست) وزن جنس نر می تواند از ۱.۱۳ تا ۲.۰۰ کیلوگرم باشد.

قرقاول از نژاد طاووسی خاکستری

آنان به صورت پراکنده در دشت ها و تپه های جنگلی بنگلادش، شمال شرقی هند و جنوب شرقی آسیا به سر می برند اما وارد بسیاری از مناطق شبه جزیره ی هند و چین و کل شبه جزیره مالی نمی شوند.

این قرقاول ها جزء پرندگان سال دومی اند یعنی جنس ماده بعد از دو فصل بهار تخم گذاری می کند و جنس نر تا بهار دوم یا سوم زندگی خود بارور نمی باشد. اگر آنها را آماده (بچه زا) نگه دارید، معمولاً در ماه فوریه تخم گذاری می کنند و به طور پراکنده تا ۱۰ تخم نیز می گذارند.

غذای آنان دانه ها، میوه ها، سبزیجات و مهره دارانی مانند: موریانه ها، عنکبوت ها، کرم های خاکی، هزارپا و حلزون ها است. غذای قرقاول های پرورشی از نوع پلت می باشد که ترکیبی از ذرت و سویا است و از سبزیجات نیز در تغذیه آنها استفاده میشود.

ظاهر این قرقاول به چه صورت است؟

• بزرگ هستند و ۷۶ سانتی متر طول دارند
• رنگشان قهوه ای مایل به خاکستری با خال های چشمی ریز سبز رنگ هستند
• یک تاج پرپشت و بلندی دارند که پوست عریان صورت به رنگ زرد یا صورتی است
• رنگ گلو سفید می باشد و عنبیه، نوک و پاها خاکستری رنگ هستند
• جنس ها نسبتاً مشابه هستند اما پرنده ماده نسبت به جنس نر کوچکتر، تیره تر و زیبایی کمتری دارد

قرقاول از نژاد میکادو

قرقاول میکادو در ارتفاعات زیاد از ۱۹۶۰ تا ۳۹۶۰ متر یافت می شوند. در این ارتفاعات، مناطق کوهستانی بیشتر شامل درختان مخروطی و غیرسوزنی با دامنه های شیب دار و دمای پایین هستند که شب های تابستان ها، خنک است و زمستان پوشش برف بسیار وسیعی دیده می شود. بنابراین، یک منطقه ممکن است شامل تعدادی محیط های کوچک باشد که چنین محیط های مختلفی، مواد غذایی فراوانی دارند (از جمله: گیاهان و حشرات) و مکان هایی برای استراحت و ساخت لانه های این قرقاول ها فراهم می کنند.

به طور متوسط در هر کلاچ، ۵ تا ۱۰ تخم می گذارند و به مدت ۲۷ تا ۲۸ روز طول می کشد تا جوجه شوند. باروری معمولاً بعد از سال اول برای پرنده نر خوب است اما جنس ماده ممکن است بعد از گذاشتن چند تخم اول (برای جوجه کشی)، از نظر تولید مثلی بسیار شل و ول شود.

این قرقاول ها در کف جنگل ها و مسیرهای کوهستانی (مخصوصاً در روزهای بارانی و مه آلود) به جستجوی غذا می پردازند و رژیم غذایی آنان میوه های مختلف، برگ ها، گیاهان، دانه ها و بی مهرگان است.

خصوصیات ظاهری آنان :

در مقایسه با نژادهای دیگر، رنگ آمیزی قرقاول های میکادو نسبتاً روشن می باشد اما یقینا به اندازه قرقاول از نژاد سوین هو درخشان نیست.

 جنس ماده به رنگ قهوه ای مایل به قرمز و دارای نشانه های رنگی ملایم و نامرتب است. پروبال ها دارای سایه های مختلفی از رنگ های زرد و قهوه ای هستند. پاها به رنگ نقره ای خاکستری می باشد و این رنگ آمیزی به آنان کمک می کند تا با بوته هایی که زیستگاه آن را تشکیل می دهند، ترکیب شوند.

 جنس نر به رنگ سیاه است که یک غبغب قرمز رنگ دارد. پرهای دمی سیاه و سفید اند و تقریباً به اندازه بدن او هستند. این نژاد از قرقاول ها بسیار زیبا اند که هر پر با رنگی آبی، در حاشیه ی بیرونی خود تزئین شده است.

قرقاول سبز

از این قرقاول ها در سراسر هونشو، شیکوکو، کیوشو، جزایر کوچک تر، هاوایی و آمریکای شمالی یافت می شوند. همچنین در مناطق جنگلی، کناره جنگل ها، در علف های هرزه، چمن زارها و زمین های پارکی زندگی می کنند.

شروع فصل پرورش قرقاول نژاد سبز از ماه مارس یا آوریل است و در ماه ژوئن به پایان می رسد. قرقاول های سبز می توانند در حدود یک سالگی تولید مثل کنند. یک کلاچ بین ۶ تا ۱۵ تخم دارد و تخم ها به مدت ۲۳ تا ۲۵ روز طول می کشد تا جوجه شوند.

رژیم غذایی قرقاول های سبز :

 در طبیعت، از کرم ها، حشرات، غلات و گیاهان تغذیه می کنند و زمانی که در جایی محبوس اند، گاهی از پلیت ها، دانه ها، گیاهان و غذای زنده استفاده می کنند.

از نظر ظاهر تا حدودی شبیه به قرقاول طوقی هستند.

 پرنده نر دارای پوشش سبز رنگ تیره ای است که سینه با یک گردن بنفش رنگین کمانی و یک دم سبز – بنفش تزیین شده است.

 ماده کوچکتر است و رنگی قهوه ای با لکه های تیره ای دارند. در حالی که این پرنده در ژاپن متداول تر است، در هاوایی نیز یافت می شوند.

قرقاول از نژاد کالیج

این قرقاول ها در زیستگاه هایی مانند موارد زیر دیده شده اند:

• جنگل های همیشه سبز و برگریز با گیاهان انبوه در دره ها یا بیشه زارها
• مناطق کشت شده ای که به صورت متروکه هستند

( این گونه از ۲۵ متری NE بنگلادش تا ۳۷۰۰ متر در نپال نیز یافت می شود)

آنان می توانند سیستم تک همسری و چند همسری داشته باشند. در فصل تولیدمثل، جنس نر برای جلب توجه و اظهار عشق خود به پرنده ماده، صداهایی ایجاد می کند و پس از عمل جفت گیری، ۶ تا ۹ تخم در یک لاین کم عمق پوشیده از برگ می گذارند و جنس ماده به مدت ۲۰ تا ۲۳ روز بر روی آنان می خوابد.

رژیم غذایی :

همه چیز خوارند و رژیم های متنوعی دارند، مانند: دانه های بامبو، مارهای کوچک، موریانه ها، انجیر، سیب زمینی های جنگلی و دانه های بامبو.

از نظر ظاهری :

به رنگ آبی – سیاه براق همراه با غبغبه های قرمز روشن هستند. تاج، سینه و پهلوها دارای پرهای بلند سفید متمایل به رنگ خاکستری – قهوه ای اند. پرها از وسط پشت شان تا کپل، لبه های سفید رنگی دارند و دم، بلند و سیاه است.

ماده ها تاج و بدنی قهوه ای رنگی دارند. بچه های آنان قهوه ای تیره است، پوشش های گوش، تیره رنگ می باشد و سر، قرمز کم رنگ است. قسمت های بالایی بدن شامل لکه های قهوه ای، مشکی و قرمز کم رنگ است اما قسمت های زیرین، به رنگ قهوه ای روشن تر هستند.

نژاد سیامی

قرقاول های سیامی با نام علمیLophura diardi  که به عنوان Diard’s Fireback نیز شناخته می شوند، بومی جنوب شرقی آسیا هستند که در جنگل های دشتی کامبوج، لائوس، شرق تایلند و شمال تا ویتنام یافت می شوند.

بسیاری از آنان تا سال سوم زندگی خود هیچ تخمی نمی گذارند. با این حال، پرنده نر معمولاً در سال دوم خود بارور است. از طرف دیگر با شروع تخم گذاری، جنس ماده می تواند تعداد تخم نسبتاً خوبی در یک فصل بگذارد. معمولاً در یک کلاچ، حدود ۶ یا ۷ تخم می گذارند و ممکن است چندین کلاچ ایجاد کنند.

آنان از دانه های گیاهان، حشرات، بی مهرگان کوچک(سوسک ها) استفاده می کنند و جزء گروه فرصت طلبان هستند و حشرات کوچک، بی مهرگان، مارمولک ها و… را می خورند. در زمانی که این قرقاول ها را به اسارت می گیرید، می توانید آنها را با غذاهای پلیت شده و خوراک های مرطوب نگهداری کنید.

از نظر جثه، نسبتاً بزرگ اند و تقریباً ۸۰ سانتی متر طول دارند. جنس نر دارای پرهای زینتی خاکستری رنگ است، یک غبغب بزرگ دارد، پا و ساق پا به رنگ قرمز است، پرهای تاج به رنگ سیاه و عنبیه ای قهوه ای مایل به قرمز دارد، دم بلند آنان با انحنایی که دارد، مایل به رنگ سیاه دیده می شود.

قرقاول از نژاد آرگوس بزرگ

در جنگل های متراکم با درختانی که رسیده هستند، زندگی می کند. از طرفی حتی می توانند در جنگل هایی که از کنده پاک شده اند نیز زنده بمانند ولی در کل، جنگل های بارانی دشت را برای محل زیست ترجیح می دهند.

جذابیت جنس نر این قرقاول موجب جفت گیری او می شود. هنگامی که تولیدمثل کردند، قرقاول ماده قلمرو خود را ترک کرده و در جنگل لانه سازی می کند. معمولاً ماده ها در هر کلاچ دو تخم می گذارند و تقریباً یک ماه بر روی تخم ها می خوابند.

ویژگی غذایی آنان به این صورت است که، همه چیزخواراند و از میوه ها، توت ها، دانه ها، بخش های برگ دار گیاهان، انواع حشرات و بی مهرگان را استفاده می کنند.

قرقاول نر ( جنس: Argusianus argus ) از جمله بزرگترین قرقاول هایی است که طول آنها تا ۶.۵ فوت (تقریبا۲ متر ) می رسد. این قرقاول ها دارای پرهای دمی بسیار بلندی هستند. پرهای زینتی عمدتا قهوه ای مایل به قرمز همراه با خال و الگوهای براق و سیاه رنگ می باشد و بخش زیرین به رنگ قرمز کم رنگ است. 

نژاد گوش دار سفید

زیر گونه ای از قرقاول های گوش سفید به شمار می آیند که در ارتفاعات بلند در امتداد دماغه ی صخره ها دیده می شوند و ممکن است در زمستان به سمت جنگل های قدیمی بروند.

باید بدانید که، قرقاول های سفید گوش باید به صورت جفت نگهداری شوند. آنها برای سال دوم، آماده ی تولیدمثل هستند. شروع فصل تولید مثلی از آوریل تا ژوئن می باشد. پرنده ماده ۴ تا ۷ تخم می گذارد و به مدت ۲۴ تا ۲۵ روز بر روی آنها می خوابد تا جوجه شوند.

این قرقاول ها، غده ها و ریشه های موجود در چمن زارهای آلپ را جستجو می کنند. در زمستان نیز، از کاج  های سوزنی برگ، انواع توت درختان، اقطی میوه خوشه ای و غلاف دانه خشک شده زنبق، سوسن و پیاز خوراکی تغذیه می کنند.

خصوصیات ظاهریشان به این صورت است که، کاملاً بزرگ اند و تاجی نرم به رنگ سیاه دارند، پوست صورت به رنگ قرمز است و دم آن تیره می باشد. بر خلاف برخی از جنس های دیگر، لاله گوش بسیار کوچک می باشد و دم کوچک تری دارند. جنس های نر و ماده عموماً مشابه هستند اما جنس ماده كوچكتر است. بال های آنان به رنگ خاکستری تیره یا بنفش می باشد.

قرقاول از نژاد خونی

سرچشمه ی این قرقاول ها هیمالیا است که از نپال از طریق تبت وارد شمال برمه شدند و به سمت شمال غربی چین حرکت کردند. زیستگاه مورد نظرشان، گیاهان مخروطی یا ترکیب جنگل ها و مناطق نیمه خشک در لاین برفی است.

 این قرقاول ها بسته به فصول و طول تابستان در محدوده خود حرکت کرده و در ارتفاعات بالا دیده می شوند. از طرفی با افزایش برف در پاییز و زمستان، جمعیت آنان به سمت ارتفاعات پایین تر حرکت می کند.

از نظر دوندگی خوب هستند اما از نظر پروازی، ضعیف به شمار می آیند.

خصوصیات دیگر :

ممکن است یک کلاچ حاوی ۱۴ تخم باشد که متوسط آن، ۶ تا ۷ تخم است. جنس ماده به مدت۲۷ تا ۲۹ روز بر روی آنها می نشیند و جنس نر از لانه محافظت می کند. تخم ها بیضی شکل بلند هستند و از نظر سایزی متفاوتند و رنگشان، صورتی یا سفید مایل به زرد با خال های قهوه ای تیره یا قرمز کم رنگ، می باشد.

تغذیه: غذاهای سبز را ترجیح می دهند و در طبیعت بیشتر مصرف گلسنگ دارند. مواد غذایی را با نوک خود جمع می کنند و به ندرت برای غذا از چنگال استفاده می کنند.

ظاهر :

جنس نر به رنگ خاکستری نقره ای با رگه هایی کم رنگ در بدن است. چهره، دم و سینه مایل به قرمز می باشد و دم آنان، دلیل گذاشتن نام خون بر این گونه است.

جنس ماده، به رنگ قهوه ای و صورت به رنگ نارنجی می باشد. هر دو جنس دارای سر کوچکی اند که گاهی تاج ضعیفی بر روی آن ایجاد می شود.

نژاد پشت آتشی کاکلی

در جنگل های دشتی شبه جزیره تایلندی-مالایی، بورنئو و سوماترا یافت می شوند. جنس ماده معمولاً بین چهار تا هشت تخم می گذارد.

از طرفی با توجه به از بین رفتن مداوم زیستگاه ها و خسارت های بیش از حد در برخی از مناطق، این قرقاول ها در لیست قرمز IUCN، به عنوان یک گونه ی تهدید شده، قرار گرفته اند. رژیم غذایی آنان عمدتا شامل: گیاهان، میوه ها و حیوانات کوچک می باشد.

این قرقاول ها (Lophura ignita)، یک قرقاول جنگلی با ابعادی متوسط هستند و تا ۷۰ سانتی متر طول دارند. مانند طاووس دارای تاجی تیره اند، پرهای زینتی به رنگ سیاه مایل به آبی است و کپل آنان نیز به رنگ قهوه ای مایل به قرمز می باشد. پرهای دمی که به سمت بیرون هستند به رنگ سیاه دیده می شوند، عنبیه ای قرمز رنگ دارند و پوست عریان صورت به رنگ آبی است.

قرقاول از نژاد طاووسی پالاوان

بومی جزیره پالاوان در فیلیپین هستند.(فقط در آن یافت می شوند) آنها در جزیره های مرطوب، ساحل جنگل های دشتی و جنگل های پهناور زندگی می کنند.

قرقاول از نژاد طاووسی پالاوان با موفقیت در سال دوم خود تولید مثل می کند. جنس ماده فقط یک یا دو تخم در یک کلاچ می گذارد اما در صورت مطلوب بودن شرایط، در اوایل ماه مارس تخم گذاری را شروع می کنند و تا ماه اوت(آگوست) ادامه پیدا می کند. در نهایت، حدودا ۱۹ روز بر روی تخم ها می خوابند.

این قرقاول ها بسیاری از بی مهرگانی که در جنگل زندگی می کنند، شکار کرده و با رژیم های متنوعی زندگی خود را پیش می برند. مانند: حشرات، هزارپایان، حلزون ها، عنکبوت ها، جانوران سخت پوست بر(جورپایان) و  مهره داران های کوچک تر مانند: قورباغه ها، مارمولک(سوسمار ها) و بچه مارها. علاوه بر این، برخی از توت ها و دانه ها را نیز مصرف می کنند.

جالب است بدانید که دلیل نامگذاری این قرقاول ها، ظاهر جذاب چشم پرنده ی نر است. نرها دارای بال های آبی هستند و یک تاج سیاه گسترده ای در بالای سرشان دیده می شود. پرنده ماده، پرهای زینتی قهوه ای کم رنگ تری دارد و پرهای دمی خال دار است و یک تاج نیز دارند.

قرقاول از نژاد گوش دار آبی

معمولاً در قفس پرورش داده می شوند و محدوده طبیعی آنان، جنگل های مخروطی با ارتفاعات زیاد در مرکز چین است. آنان مانند قرقاول هایی که دارای منقارهای سختی هستند، به جستجوی کرم حشره، حشرات و ریشه ها می پردازند حتی ممکن است حیات گیاه را در زیستگاه خود از بین ببرند.

این قرقاول ها سال اولی اند، یعنی جنس ماده در همان سال اول تخم می گذارد و نرها نیز در همان سال اول، بارور هستند.

تقریباً در هفته سوم آوریل تخم گذاری می کنند. عمل تخم گذاری را هر دو روز در میان تکرار کرده تا زمانی که تعداد تخم ها به ۲۰ عدد برسد. ظاهر تخم ها گرد بزرگ است و از نظر رنگ، متمایل به خاکستری یا قهوه ای مایل به خاکستری هستند.

رژیم غذایی این نژاد: حشرات، ریشه ها، پیازها، ساقه ها، دانه ها، کرم، میوه و برگ هایی است که توسط منقار بزرگ خود آنها را جستجو می کنند.

ویژگی های ظاهری :

• قرقاول های نژاد گوش دار آبی (Crossoptilon auritum) بزرگ هستند و تا ۹۶ سانتی متر (۳۸ اینچ) طول دارند
• رنگشان: خاکستری – آبی تیره با تاجی نرم به رنگ سیاه هستند
• پوست عریان صورت، قرمز رنگ است
• عنبیه ای زرد دارند
• گوش سفید بلندی در پشت چشم شان پنهان است
• رنگ پاها قرمز سیر می باشد
• دم شان از ۲۴ پر خاکستری مایل به آبی، خمیده و آزاد تشکیل شده
• نوک شان تیره رنگ است.

قرقاول از نژاد الیوت

در جنگل های همیشه سبز و کوهستانی جنوب شرقی چین زندگی می کند( بومی کشور جنوب شرقی چین هستند) و در ارتفاعات تا ۶.۲۰۰ فوت(تقریبا ۱۹۰۰ متر) دیده شده اند.

جنس ماده در یک کلاچ، ۵ تا ۸ تخم سفید مایل به صورتی می گذارد و به مدت ۲۵ روز بر روی تخم ها می خوابد. جنس نر با دو یا سه تا از جنس ماده جفت می شود. پرنده ماده فقط مسئول: تهیه ی لانه، خوابیدن بر روی تخم ها و مراقبت از جوجه ها را دارد. طول عمر آنان،۷ تا ۱۲ سال می باشد.

از طرفی در طبیعت، رژیم هایی مانند: توت ها، دانه ها، برگ ها، غلات و حشرات را دارند.(رژیم غذایی آنان عمدتا از دانه ها، برگ ها، توت ها و مورچه ها است) و زمانی که در جایی به اسارت هستند، می توانند این رژیم غذایی را با غذای تفریحی پرنده، سبزیجات و حشرات تکمیل کنند. از طرفی باید بدانید که، فصل تولیدمثلی آنان از ماه مارس تا ماه مه می باشد.

قرقاول از نژاد چیر :

این قرقاول ها نیز در لیست قرمز IUCN قرار گرفته اند زیرا در معرض خطر انقراض هستند. از آنان در زیستگاه بومی خود در ارتفاعات زیاد و دامنه های جنوبی صخره ای کوه هیمالیا، محافظت می شود.

قرقاول های چیر ترجیح می دهند که در تپه های شیب دار یا منظره های صخره ای، لانه سازی کنند. از طرف دیگر، نسبت به بسیاری از قرقاول ها تخم بیشتری می گذارند. جنس ماده حدود ۲۶ روز بر روی یک کلاچ حدودا ۱۰ تخمی می خوابد و در حالی که فقط جنس ماده در لانه می نشیند، جنس نر در همان نزدیکی می ماند و در پرورش یک جوجه دیگر شرکت می کند و تخم گذاشته می شود.

بیشتر فعالیت آنان در صبح و شب است. از منقار قوی خود برای جستجوی کرم حشره، کرم، ریشه، دانه ها، توت ها و سایر مواد گیاهی دیگری استفاده می کنند.

قرقاول چیر بزرگ است.( جنس نر در مجموع می تواند ۱۱۸ سانتی متر طول داشته باشد) دم او بلند، پهن و راه راه است، پوست صورت به رنگ قرمز و تاجی برجسته دارد. پاها نسبتا کوتاه اند و به طور کلی، پرهای زینتی آنان متمایل به خاکستری است.

نژاد گوش دار قهوه ای

این نژاد از قرقاول ها، در دامنه ی کوه ها و در سرتاسر ارتفاعات فلات جغرافیایی، در محدوده ی ۱۱۰۰ تا ۲۶۰۰ متری مشاهده می شوند.از طرف دیگر، آنها جزء پرندگانی هستند که در جنگل های مخروطی و برگ ریز با بوته های زیر درختی، پیدا می شوند.

جنس ماده ۵ تا ۸ تخم بزرگ می گذارد. تخم ها به رنگ سبز کاملا کم رنگ اند و به مدت ۲۸ روز بر روی آنان می خوابد.

به دلیل جمعیت های جدا شده از آنان، قطع درختان جنگلی و وجود شکارچیان (در صورتی که یک گونه حافظت شده هستند)، قرقاول های گوش دار قهوه ای در لیست قرمز IUCN، جزء گونه های تهدید شده ارزیابی شده اند. 

غذای آنان عمدتا از حشرات، کرم ها، دانه ها، غلات، برگ ها، سبزیجات و شاخه های گیاهان است، که از خوردن میوه و سبزیجات نیز لذت می برند.

این قرقاول ها بزرگ هستند و طول آنان تا ۳۹ اینچ نیز (۱۰۰ سانتی متر) می رسد. پر مو مانند آنان قهوه ای براق و زیبا است. تاجی سیاه همراه با گوش سفید – کرمی بلندی دارند، کپل آنان به رنگ کرمی روشن است و پرهای دمی، دارای لبه های سیاه رنگ هستند.

قرقاول از نژاد طاووس مالایایی

امروزه اکثر قرقاول های نژاد طاووس مالایایی، در مناطق حفاظت شده مالزی زندگی می کنند.

رژیم غذایی این قرقاول ها، حشراتی مانند: راسته ی دوبالان، راست بالان و پرده بالان، حلزون، جورپایان از جنس Camponotus و میوه ها و دانه های ساپادیل (از تیره ی آنوناسه)، باقلاییان و راشیان(فاگاسه) است.

 فعالیت های تولید مثلی در بسیاری از پرندگان جنگل های بارانی دشتی، ممکن است در تمام طول سال انجام گیرد. قابل توجه است که بدانید گذاشتن یک تخم توسط این نژاد از قرقاول ها غیر عادی به شمار می آید زیرا اندازه ی تخم در مقایسه با خودشان بسیار بزرگ است و مدت خوابیدن بر روی تخم ها، ۲۲ – ۲۳ روز می باشد.

خصوصیات ظاهری :

پرهای زینتی آنان به رنگ قهوه ای است که چشم های سبز رنگ مشخصی(لکه هایی شبیه چشم) روی بال و پوشش های آنان دیده می شود.

 ابراز کردن جنس نر به این صورت است که، پرهای تاجش را بالا می برد تا یک تاجی زیبا از پرهای بلند، تشکیل شود.

نژاد خانم هیوم

این نوع نژاد از قرقاول ها، نادر و به صورت کم شناخته شده هستند که در زیستگاه های جنگلی چین، هند، برمه و تایلند یافت می شوند.

 رژیم غذایی آنان عمدتا مواد گیاهی است و پرنده ماده ۳ تا ۱۲ تخم سفید کرمی را در لانه ای از برگ ها، شاخه ها و پرها قرار می گذارد.

قرقاول نژاد خانم هیوم (Syrmaticus humiae) به عنوان قرقاول هیوم یا قرقاول دم باریک نیز شناخته می شود. آنان یک قرقاول جنگلی بزرگ محسوب می شوند که تا ۹۰ سانتی متر طول دارند و دیگر خصوصیات آن :

• سر به رنگ قهوه ای مایل به خاکستری
• پوست صورت به رنگ قرمز
• پرها به رنگ قهوه ای خرمایی
• رنگ منقار متمایل به زرد
• عنبیه ای نارنجی مایل به قهوه ای
• خط های بال به رنگ سفید و پرهای گردن به رنگ آبی

قرقاول طاووسی کوهی

این قرقاول، بومی جنگل های مونتان(همیشه سبز و میان کوهی) در مرکز شبه جزیره مالایا می باشد.

آنان در هر کلاچ دو تخم گذاشته و در صورتی چندین کلاچ می گذارندکه، تخم ها در طول فصل تولیدمثلی جمع آوری شوند. به مدت ۲۱ روز بر روی تخم ها می نشینند و جنس ماده تمایل دارد که مادر خوبی برای فرزندانش باشد برای همین در صورت مجاز بودن، خودشان روی تخم ها می خوابند. 

رژیم غذایی آنان عمدتا شامل: توت ها، سوسک ها و مورچه ها است. از نظر ظاهر: اندازه ای متوسط به طول ۶۵ سانتی متر دارند، به رنگ قهوه ای مایل به سیاه با چشم های ساده ی کوچک اند و پرهای دمی بلند، مدرج شده است.

هر دو جنس مشابه اند. جنس نر بر روی قسمت های بالایی خود دارای چشم های آبی است و چشم های سبز بر روی بیست پر دمی دیده می شود. دو مهمیز بر روی پاها قرار دارد. جنس ماده دارای چشم های مشکی روی قسمت های بالایی است، پاهایش بدون مهمیز می باشد و پرهای دمی او هجده تا است. جنس ماده از نر کوچکتر و تنبل تر می باشد.

آرگوس تاجدار

در دامنه کوه های جنگل های ویتنام، لائوس و مالزی در جنوب شرقی آسیا یافت می شوند. رژیم غذایی شان عمدتاً از بی مهرگان، حلزون ها، دوزیستان، خزندگان کوچک، شاخه های بامبو، برگ ها، میوه ها و قارچ ها تشکیل شده است.

طی فصل تولید مثلی، جنس ماده هر ۳۰ تا ۴۵ روز یک کلاچ دو تخمی می گذارد. هنگامی که یک ماده ی باردار آماده ی گذاشتن تخم است، به دنبال مکانی مرطوب می گردد که در آن این عمل تخم گذاری را انجام دهد. گذاشتن یک جعبه در محفظه او، به شما این امکان را می دهد که بتوانید تخم ها را ردیابی کنید و به راحتی بردارید.

ظاهر این قرقاول :

• طول آن می تواند تا ۷.۵ فوت نیز برسد.(۲۳۵ سانتی متر)
• دارای خال هایی به رنگ قهوه ای سیاه هستند
• پرها صیقلی و سیاه اند
• رنگ منقار صورتی است
• عنبیه ای قهوه ای و پوست آبی در اطراف چشم شان دیده می شود
• سر کوچک است و با پرهای تاجی عمودی سفید در بخش پشتی سر، تزئین شده است

نژاد ویتنام

ساکن جنگل های همیشه سبز در دشت ها و تپه هایی که از سطح دریا تا ۳۰۰ متر ارتفاع دارند، می شوند و ممکن است که زیستگاه تخریب شده را تحمل کنند. ظاهراً در جنگل های سایه دار، رایج تراند و در پوشش های گیاهی کنار رودخانه ها قرار می گیرند.

این قرقاول، کلاچ های ۵ تا ۷ تخمی می گذارد که بین ۲۱ تا ۲۲ روز طول می کشد تا جوجه ها از تخم خارج شوند.

رژیم اصلی آنان از دانه ها، توت ها، جوانه ها و برگ ها تشکیل شده است اما تعداد بسیار کمی از آنان، حشرات را نیز در رژیم غذایی خود جای می دهند.

طول متوسط آنان بین ۵۸ تا ۶۵ سانتی متر می باشد.

قرقاول از نژاد طاووسي جرمين

این نژاد از قرقاول بومی جنوب هند و چین است که در جنگل های گرمسیری فصلی، وسط جنوب ویتنام و شرق کامبوج یافت می شود و به راحتی می توان آن را در پارک ملی Cat Tien دید. جنس ماده معمولاً دو تخم سفید کرمی می گذارد که حدود ۲۲ تا ۲۳ روز بر روی آنان می خوابد.

با توجه به محدوده ی آنان و زیستگاهی که مداوم از بین رفته، این نژاد از قرقاول به عنوان تهدیدی نزدیک، در لیست قرمز IUCN ارزیابی شده است.

رژیم غذایی آنان در درجه ی اول، میوه و دانه هایی مانند: انجیر، آلو و دانه‌های بامبو است. همچنین از حشرات، به ویژه موریانه ها تغذیه می کنند. در روستاها مصرف برنج و غلات نیز دارند( در متن اصلی این رژیم را برای قرقاول طاووسی خاکستری گفته است که مربوط به نژاد دیگریست)

از نظر ظاهر :

• پرهایی مایل به رنگ قهوه ای تیره با لکه های چشمی مایل به رنگ ارغوانی دارند
• تاج کوتاه است
• پوست عریان صورت به رنگ قرمز می باشد

 ( قرقاول طاووسی خاکستری دارای پرهای خاکستری با لکه های چشمی سبز با گلوی سفید است)

قرقاول از نژاد مسی

ساکن جنگل اند که عموماً یک جنگل پر از برگ پهن را ترجیح می دهند. آنان در مزارع مخروطی نیز وجود دارند.

جنس ماده در ماه آوریل شروع به تخم گذاری می کند و ۶ تا ۱۲ تخم را در یک کلاچ می گذارد. ۲۵ روز طول می کشد تا جوجه ها از تخم خارج شوند. آنان می توانند ۱۸ تا ۲۴ تخم را در سال، بگذارند. آنها معمولاً در سال اول، تخم های بارور دارند.( هر چند که تعداد تخم های گذاشته شده معمولاً کمتر می باشد)

رژیم غذایی این قرقاول ها عمدتاً از: حشرات، بندپایان، ریشه، برگ و غلات تشکیل شده است.

با توجه به از بین رفتن مداوم زیستگاه ها، محدود بودن منطقه ی زیست آنان و شکار شدن در بعضی مناطق، به عنوان تهدیدی  نزدیک، در لیست قرمز IUCN گونه های تهدید شده، ارزیابی شده اند.

ظاهر :

بخش های بالایی بدن جنس نر، به رنگ قهوه ای مایل به قرمز و بخش زیرین با بال هایی جانبی به رنگ های سیاه، زرد و سفید با دمی بلند دیده می شود.

قرقاول از نژاد تاج كوتاه

این نژاد از قرقاول (Lophura erythrophthalma) مربوط به خانواده Phasianidae می باشد. در برونئی، اندونزی، مالزی و سنگاپور یافت می شود و زیستگاه طبیعی آنان جنگل های دشت مرطوب گرمسیری یا نیمه حاره ای است.

جنس ماده، برقی مایل به رنگ ارغوانی تیره تا آبی – سیاه مایل به سبز دارد، سر به رنگ قهوه ای مایل به خاکستری است و دم به رنگ سیاه می باشد. آنان از لحاظ ظاهری بسیار شبیه به جنس نر قرقاول سالوادور هستند که بومی جزیره ی سوماترا می باشد.

 بعد از تولیدمثل، جنس ماده در هر کلاچ ۳ تا ۶ تخم گذاشته و حدود ۲۴ روز بر روی آنان می خوابد.

قرقاول تاج کوتاه مالایی در طول روز با برگ های افتاده و خوردن حیوانات کوچکی مانند: موریانه ها، کنه ها و کرم حشره ها تغذیه می کند، همچنین مواد گیاهی و میوه های افتاده را نیز مصرف می کند.

جنس نر این قرقاول در حدود ۳۸ سانتی متر (۱۵ اینچ) طول دارد و جنس ماده کمی کوچکتر است. پوست صورت به رنگ قرمز است و رنگ منقار در جنس نر مایل به سبز و در جنس ماده به رنگ سیاه می باشد. تاج ندارند، پاها به رنگ آبی مایل به خاکستری اند، مهمیز های بلند در جنس نر و کوتاه آن در جنس ماده دیده می شود.

قرقاول از نژاد گوش دار تبتی:

زیستگاه طبیعی آنها، جنگل های معتدل و شمالی است. که در :

• مکان های پوشیده از چمن های انبوه
• بیشه زارهایی با گل های rhododendron
• خار و خاشاک های انبوه و بلند دره ها

دیده می شوند.

تخریب زیستگاه ها و شکار شدن، عواملی هستند که آنان را دچار تهدید کرده است.

ویژگی های دیگر :

در فصل بهار شیوه ی تک همسری را پیش می گیرند. تخم های آنها از ماه می تا جولای گذاشته می شود و جنس ماده بر روی آنان می خوابد. این قرقاول ها معمولاً گروه هایی تا ۱۰ نفر تشکیل می دهند و به جستجوی باقی مانده های گیاهی، علف های کنار دشت ها در میان خار و خاشاک های سرو کوهی و گل های rhododendron، می پردازند.

این قرقاول ها طولی بین ۷۵ تا ۸۵ سانتی متر (۳۰ تا ۳۳ اینچ) دارند. جنس ماده کمی کوچک تر از جنس نر می باشد. جنس ها مشابه اند، منقار قهوه ای مایل به قرمز است، عنبیه نارنجی مایل به زرد و پوست صورت نیز مانند پاها قرمز می باشد.