فاصله

وقتی می شود فاصله گرفت بیهوده نمی جنگم! چرا باید بیهوده جنگید برای چیزهایی که مطمئنی نمی توانی تغییرشان بدهی؟ برای آدم هایی که سخت به باورهای خودشان چسبیده اند و زمانی که از خودت ، از تفکرت می گویی با پوزخندی نگاهت می کنند…

وقتی می شود دقایق عمرت را با آدم های خوب بگذرانی چرا باید لحظه هایت را صرف آدم هایی کنی که یا دل های کوچکشان مدام درگیر حسادت ها و کینه ورزی های بچه گانه اند…

یا مدام برای نبودنت … برای خط زدنت تلاش می کنند؟

وقتی میشود به این آدم ها خندید و از کنارشان گذشت چرا باید بایستم و ثانیه های عمرم را صرف جنگیدن با بی ارزش ترین فکرها کنم!؟
نه…همیشه جنگیدن خوب نیست!
من همیشه جنگیده ام تا شاید بتوانم چیزی را عوض کنم…
همیشه جنگیده ام برای چیزهای که زجرم میداد و برای چیزی های خوشحالم میکرد…
همیشه جنگیده ام برای خنده پدر و مادرم و برای کسی که خواهد آمد…
اما این روزها خوب فهمیده ام که با آدم های کوته نظر .. آمد های حسود..نباید جنگید!
این روزها فهمیده ام برای اثبات دوست داشتن نباید جنگید!
برای اثبات خوب بودن حتی نباید جنگید!
بعضی چیزها وقتی با جنگیدن به دست می آید بی ارزش می شوند!
….
این روزها نسخه فاصله گرفتن را می پیچم برای هر کسی که رنجم می دهد!
برای هر کسی که با حسادت های بچه گانه اش آرامشم را به هم می ریزد!
از آدم هایی که زیاد دروغ می گویند فاصله میگیرم!
از آدم هایی که زیاد ظلم می کنند فاصله می گیرم!
از آدم های که حرفهایم را چرت و پرت می خوانند فاصله میگیرم!
از آدم هایی که حرمت دل دیگران را نگه نمی دارند فاصله میگیرم…
…
با حقارت بعضی ها ، نباید جنگید ، باید نادیده شان گرفت و گذشت …
این را مدام با خودم تکرار می کنم و می گذرم از کنار ادم هایی که دست دادن های گرمشان ، هرگز حسادت چشم های شان را از یاد نمی برد.
می بخشمشان نه به خاطر این که مستحق بخششند…نه
تنها به این خاطر که من مستحق آرامشم!

در پایان عکسی رو که خودم از ازمیر گرفتم رو براتون میزارم.