نقش بازی و نقش بازان در ایران در مورد کبوتر
نقش بازی و نقش بازان در ایران در مورد کبوتر :
پرورش دهندگان نقش، طریق جلد کردنشان با پرورش دهندگان مسابقه ای متفاوت است یعنی آنها جوجه را به همان روش شناخت لانه جلد کرده و سپس برای هماهنگی هر چه بیشتر با سایر کبوتران پروازی که به صورت دسته جمعی پرواز می کنند. در آخرین ساعات روز که خورشید در حال غروب کردن است و درست در زمانی که کبوتران بزرگسالی خود را برای نشستن بر بام خانه آماده نموده اند و مشغول رقص زیبای دسته جمعی در اسمانند ان ها را دانه دانه با دست به هوا پرتاب نموده و داخلی دسته بزرگ هدایت مینمایند تا دور زدن را بیاموزند و پرواز در دسته بزرگ را اموزشی ببینند و بدین ترتیب طی روزهای متوالی میاموزند که چگونه با یک تیپ (دسته) سنگین (تعداد زیادی کبوتر) بتوانند به طور هماهنگ پرواز نمایند و اندک اندک از لانه دور شده و بدون آنکه از دسته خود جدا شوند، به لانه بازگردد و گول دسته جات دیگر را که آنها نیز در آسمان در حال گشت زنی برای صید هستند نخورده و حرفه ای گردند. البته در استان خراسان در سالیان دور دم جوجه ها را از انتها می چیدند و دلیلشان هم این بود که اولا جوجه ها(معمولاً از جوجه نر برای نگه داری و پرواز استفاده مینمایند) راست و قبراق می ایستد و ثانياً بهتر تغذیه نموده و درشت میشوند و ثالثاً در پرواز بهتر شناخته میشوند که کدامشان را باید بیشتر مواظبت نموده و کدام جوجه و چگونه پرواز می کند در ایران به واسطه قومیت های گوناگون کبوتربازی در استان های مختلف با یکدیگر متفاوت است. مثلاً در استان های قزوین، اصفهان، شیراز، خراسان، قسمتی از آذربایجان، قسمتی از کرمانشاه، کبوتر بیشتر به صورت نقش بوده است و نقش بازی هنوز هم ادامه دارد، بدین ترتیب که در ابتدای این که بخواهند کبوتر نری را با کبوتر ماده ای جفت نمایند، سعی بر این دارند که حتما از نظر رنگ و نقش به گونه ای انتخاب شوند که جوجه های آنها از پدر و مادرشان خوشرنگ تر و بهتر شوند ونزد خود نیز قواعدی دارند که به این امر به صورت تجربی دست پیدا نموده اند. پرواز دادن این گونه پرندگان همانند کشورهای اروپایی است که در مسابقات کبوتر پرانی شرکت میکنند و دو گونه مسابقه انجام می گیرد. دسته اول نقش بازانی هستند که کبوتر را برای مسافت های دور پرورش می دهند (کبوتران نامه بر) و آنها نوع خاصی از پرنده را پرورش می دهند بدین ترتیب که در ابتدا کبوتر را با لانه اش آشنا میکنند (جلد می کنند) و سپس پرنده را از فواصل مختلف به ترتیب از نزدیکی لانه تا فواصل بسیار دور به پرواز در می آورند و هر کبوتری که توانست در زمان کوتاهتر به لانه خود بازگردد، برنده خواهد شد. گونه دوم کبوترانی هستند که برای پرواز دسته جمعی پرورش می یابند و درست همانند دسته جات سربازان در میدان مشق حرکات فرمانده را که همانا پرورش دهنده است مو به مو اجرا می نمایند. مثلا از هر طرفی صاحبش میل داشته باشد به پرواز ادامه و تا آنجا که برایشان مقدور است به راه دور بروند و بدون آنکه از یکدیگر جدا شوند به لانه بازگردند و معمولاً در این گونه مواقع کبوتربازان دیگر که تعداد آنها نیز کم نیست دست به کار شده با به پرواز در آوردن فوج کبوتران حرفه ای خود سعی میکنند با کبوتران طرف مقابل درهم آمیخته و از این رهگذر برای خود از کبوتران مبتدی و کمتر آموزش دیده طرف مقابل، به اصطلاح صید نمایند. به گفته آنان صید کردن بسیار بسیار لذت بخش است، البته بیشتر مواقع به علت دوستی و مودتی که نزد نقش بازان وجود دارد صید یا همان کبوتری که درست آموزش ندیده و یا اشتباه کرده را به صاحبش باز پس خواهند داد. این گونه پروازها معمولاً در صبح زود ویا بعد از ظهر وقتی آفتاب نزدیک به غروب کردن است صورت می پزیرد. هم اکنون می توان مدعی شد که کبوتران پرورش یافته در ایران شاید در سطح جهان بی نظیر باشند، چه از لحاظ تنوع و چه رنگ های گوناگون و منحصر به فرد و اگر در ادامه دارد، بدین ترتیب که در ابتدای این که بخواهند کبوتر نری را با کبوتر ماده ای جفت نمایند، سعی بر این دارند که حتما از نظر رنگ و نقش به گونه ای انتخاب شوند که جوجه های آنها از پدر و مادرشان خوشرنگ تر و بهتر شوند ونزد خود نیز قواعدی دارند که به این امر به صورت تجربی دست پیدا نموده اند. پرواز دادن این گونه پرندگان همانند کشورهای اروپایی است که در مسابقات کبوتر پرانی شرکت میکنند و دو گونه مسابقه انجام می گیرد. دسته اول نقش بازانی هستند که کبوتر را برای مسافت های دور پرورش می دهند (کبوتران نامه بر) و آنها نوع خاصی از پرنده را پرورش می دهند بدین ترتیب که در ابتدا کبوتر را با لانه اش آشنا میکنند (جلد می کنند) و سپس پرنده را از فواصل مختلف به ترتیب از نزدیکی لانه تا فواصل بسیار دور به پرواز در می آورند و هر کبوتری که توانست در زمان کوتاهتر به لانه خود بازگردد، برنده خواهد شد. گونه دوم کبوترانی هستند که برای پرواز دسته جمعی پرورش می یابند و درست همانند دسته جات سربازان در میدان مشق حرکات فرمانده را که همانا پرورش دهنده است مو به مو اجرا می نمایند. مثلا از هر طرفی صاحبش میل داشته باشد به پرواز ادامه و تا آنجا که برایشان مقدور است به راه دور بروند و بدون آنکه از یکدیگر جدا شوند به لانه بازگردند و معمولاً در این گونه مواقع کبوتربازان دیگر که تعداد آنها نیز کم نیست دست به کار شده با به پرواز در آوردن فوج کبوتران حرفه ای خود سعی میکنند با کبوتران طرف مقابل درهم آمیخته و از این رهگذر برای خود از کبوتران مبتدی و کمتر آموزش دیده طرف مقابل، به اصطلاح صید نمایند. به گفته آنان صید کردن بسیار بسیار لذت بخش است، البته بیشتر مواقع به علت دوستی و مودتی که نزد نقش بازان وجود دارد صید یا همان کبوتری که درست آموزش ندیده و یا اشتباه کرده را به صاحبش باز پس خواهند داد. این گونه پروازها معمولاً در صبح زود ویا بعد از ظهر وقتی آفتاب نزدیک به غروب کردن است صورت می پزیرد. هم اکنون می توان مدعی شد که کبوتران پرورش یافته در ایران شاید در سطح جهان بی نظیر باشند، چه از لحاظ تنوع و چه رنگ های گوناگون و منحصر به فرد و اگر در این مورد کلوپ و یا اتحادیه ای مخصوص مانند همه جای اروپا تاسیس و عضو گیری نماید و پرورش اصولی و علمی را همراه با تجارت عمومی شروع نماید می توان در مورد صدور آن نیز مانند گل و گیاه به سایر کشورها اقدام نمود. همچنین با مطالعه بیشتر بر روی گونه های گوناگون ایرانی و غیر ایرانی می توان به مبادله اطلاعات مفید در این زمینه مبادرت ورزیده و آوازه این پرنده زیبا و دوست داشتنی و بی همتا را به لحاظ
تاریخی و دینی و نمادین به تمامی دنیا نشان داد.